Manuel Aparicio-Alonso, Laurent Schwartz and Verónica Torres-Solórzano May 25, 2023

Immunotherapy has recently yielded tremendous progress in the fight against malignancies. Its precise mechanism of action remains controversial. Activated leukocytes release reactive oxygen species which kill cancer cells. In the body, chlorine dioxide, orally ingested degrades into free radicals such as found in neutrophils.

Chlorine dioxide is a potent oxidant with in vitro anticancer activity. Its precise mechanism of action has not been thoroughly explored, but it is proposed that it acts through the redox imbalance of cancer cells. Six patients were treated for metastatic cancer (breast, kidney, prostate, lymphoma, uterus and melanoma), on a compassionate basis. We report lasting tumor response with a combination of oral, enema and/or intravenous chlorine dioxide, without any side effects. This preliminary work suggest that chlorine dioxide and free radicals might be the mediators for immunotherapies. Chlorine dioxide is both a promising and unexpensive anticancer agent. Rigorous clinical trials are needed to confirm these preliminary results.

Keywords: Chlorine dioxide , cancer, immunotherapy, Warburg effect, reactive oxygen species, intermittent fasting, ketogenic diet.

Bron: https://www.researchgate.net/publication/371050183_Chlorine_dioxide_solution_in_metastatic_uncurable_cancer_case_series

Klik op lees meer voor een vertaling in het Nederlands:

Immunotherapie heeft de laatste tijd enorme vooruitgang geboekt in de strijd tegen maligniteiten (kwaadaardige afwijkingen). Het precieze werkingsmechanisme blijft controversieel. Geactiveerde leukocyten geven reactieve zuurstofsoorten vrij die kankercellen doden. In het lichaam wordt chloordioxide, oraal ingenomen, afgebroken tot vrije radicalen zoals gevonden in neutrofielen (korrelige witte bloedcel die een essentieel onderdeel vormt van het immuunsysteem).

Chloordioxide is een krachtig oxidatiemiddel met in vitro (in de reageerbuis) antikanker activiteit. Het precieze werkingsmechanisme is niet grondig onderzocht, maar er wordt aangenomen dat het werkt via de redox-onbalans van kankercellen. Zes patiënten werden op compassievolle basis (het werd toegestaan omdat deze patiënten veel leden of ten dode opgeschreven waren) behandeld voor uitgezaaide kanker (borst-, nier-, prostaat-, lymfoom-, baarmoeder- en melanoom). We rapporteren een blijvende tumorrespons met een combinatie van oraal, klysma en/of intraveneus chloordioxide, zonder enige bijwerkingen. Dit voorbereidende werk suggereert dat chloordioxide en vrije radicalen de bemiddelaars kunnen zijn voor immunotherapieën. Chloordioxide is zowel een veelbelovend als een goedkoop middel tegen kanker. Rigoureuze klinische onderzoeken zijn nodig om deze voorlopige resultaten te bevestigen.

Sleutelwoorden: chloordioxide, kanker, immunotherapie, Warburg-effect, reactieve zuurstofverbindingen, intermitterend vasten, ketogeen dieet.

Hieronder worden 6 casestudies weergegeven:

Casuspresentatie 1: uitgezaaide borstkanker

In 2015 ontdekte een 43-jarige Mexicaanse vrouwelijke patiënt zonder relevante medische geschiedenis een knobbeltje in de linkerborst met bloederige afscheiding uit de tepel en werd de diagnose borstkanker gesteld. De patiënt weigerde behandeling.
In 2020 liep de patiënte een heupfractuur op en werd de diagnose metastase gesteld. Tegelijkertijd begon ze chemotherapie met abemaciclib 150 mg om de 12 uur en oestrogene antagonist fulvestrant 250 mg om de 4 weken, metastatisch remmen werd gemeld. Tijdens chemotherapie had de patiënt significante bijwerkingen zoals gastritis, diarree-episodes, atherosclerose, hypertensie, gewichtstoename, droge huid, bewegingsbeperking, haaruitval, opgezette buik, huiduitslag en leukopenie, een medische reden voor het intermitterend staken van de behandeling.

In december 2020 startte de patiënt, gelijktijdig met oestrogene antagonist, oraal, via absorptieklysma en intraveneus met CDS therapie. Bovendien oefent de patiënt 23 uur lang intermitterend vasten.

Momenteel is de patiënt in gedeeltelijke remissie, met een follow-up van dertig maanden (fig. 1).

Figuur 1: Scintigrafie van vrouwelijke patiënt (casus 1) met uitgezaaide borstkanker. Beelden tijdens chemotherapie,
voorafgaand aan CDS-therapie, uit 2019 ventrale en dorsale weergave (A, B). Afbeeldingen tijdens gelijktijdige behandeling
met CDS, ventrale en dorsale weergave van 2022 (C, D). Er is een significante afname van botmetastasen.

Casuspresentatie 2: uitgezaaide prostaatkanker

In oktober 2019 woonde een 64-jarige Mexicaanse mannelijke patiënt zonder relevante medische voorgeschiedenis een routinematig prostaatonderzoek bij en onthulde abnormale prostaat antigeenwaarden (> 1700 ng/ml). Urine- en spermabloedingen traden snel op en er werd gediagnosticeerd met  uitgezaaide prostaatkanker. In februari 2020 weigerde de patiënt chemotherapie en koos voor een metabole therapie die gedurende 2,5 maand bestond uit dagelijkse intraveneuze toediening van de glucose-analoog 2-deoxy-D-glucose (2DG). Bovendien volgde de patiënt een ketogeen dieet en 20 uur intermitterend vasten. Tijdens de therapie had de patiënt geen significante bijwerkingen.

In maart 2020 startte de patiënt met het orale CDS-protocol door 1 ml van het vehiculum DMSO 70% toe te voegen aan de oplossing en het CDS-absorptieklysma-protocol. In 2021 voegde de patiënt 5 g clinoptiloliet zeoliet toe aan de voeding, tijdens het vasten en voor elke maaltijd. In 2022 bracht de patiënt orale en klysmatherapie in evenwicht met het intraveneuze CDS-protocol, dat hij maandelijks toediende volgens eerder beschreven doses. Momenteel heeft de patiënt geen tekorten of veranderingen in de dagelijkse routine. De patiënt heeft normale prostaat antigeenwaarden en onderhoudt een periodieke controle, met een follow-up van vierenveertig maanden (fig. 2).

Figuur 2: Positronemissietomografie van een mannelijke patiënt (casus 2) met gemetastaseerde prostaatkanker. Beelden bevestigen de diadnose van uitgezaaide kanker, 2019 (A,B). Beelden na CDS-behandeling, 2022 (C,D), belangrijke vermindering van botmetastasen waargenomen.

 

Casuspresentatie 3: uitgezaaide nierkanker

In juli 2018 kreeg een 65-jarige mannelijke Mexicaanse patiënt zonder medische voorgeschiedenis, maar met diabetes type II, hematurie. Een diagnose van helder cellig niercel carcinoom werd gediagnosticeerd en werd behandeld met nefrectomie. In december 2018 werden bij routinematige follow-up twee longknobbeltjes van 4 mm en 5 mm (fig. 3) gedetecteerd en startte de patiënt gerichte therapie met Axitinib 5 mg om de 12 uur en maandelijkse immunotherapie met Pembrolizumab 100 mg/4 ml. De patiënt vertoonde bijwerkingen zoals constipatie, indigestie, tinnitus, extreme vermoeidheid, trombocytopenie, hoesten, artralgie, gewichtsverlies, huiduitslag en dysgeusie, een medische reden voor het intermitterend staken van de behandeling. In 2019 nam de grootte van een van de longknobbeltjes toe tot 9 mm en 12 mm (figuur 4).

In december 2020 besloot de patiënt de conventionele therapie stop te zetten en begon het CDS-protocol voor orale en absorptieklysma. Bovendien oefent de patiënt een eiwitarm dieet uit. De patiënt vertoonde geen bijwerkingen bij de inname van CDS, zet de behandeling momenteel voort en leidt een normaal leven. Vanaf 2023 is de patiënt in volledige remissie, met een follow-up van achtenvijftig maanden.

Figuur 3: Positronemissietomografie van een mannelijke patiënt (casus 3) met uitgezaaide nierkanker. In 2018 werd kankercelactiviteit gediagnosticeerd in twee knobbeltjes van de linkerlong (A) en de bevestigende afmetingen van 4 mm (B) en 5 mm (C).

 

Figuur 4: PET-controle onderzoeken (casus 3). Bewaking van longknobbeltjes in axiale weergaven van de linkerlong. In 2019 werd tijdens chemotherapie een toename van knobbeltjes tot 9 mm (A) en 12 mm (B) waargenomen. In het jaar 2020, tijdens een compassievolle behandeling met CDS, zijn de knobbeltjes verkleind tot 3,5 mm (C) en 4,7 mm (D). In het jaar 2021 wordt bij de routinematige follow-up een behoud van de grootte van de knobbeltjes van 3,4 mm (E) en een afname tot 4,2 mm (F) waargenomen. In het jaar 2023 zette de patiënt de compassiebehandeling voort en de knobbeltjes behielden een grootte van 3,4 mm (G) en verkleinden tot 3,7 mm (H).

Casuspresentatie 4: gemetastaseerd non-Hodgkin-lymfoom

In september 2019 presenteerde een 73-jarige Mexicaanse vrouwelijke patiënt, zonder relevante medische voorgeschiedenis en een familiegeschiedenis van kanker, invaliderende lage rugpijn en de aanwezigheid van een ontstoken lymfeklier in de lies werd gevonden. De aanwezigheid van graad 2 folliculair lymfoom werd bevestigd door biopsie en het werd gediagnosticeerd als non-Hodgkin-lymfoom stadium IV volgens de Lugano-classificatie. In november 2019 kreeg de patiënt acht chemotherapiesessies bestaande uit doxorubicine 2 mg/ml elke 21 dagen, aangevuld met een ketogeen dieet. De patiënt meldde misselijkheid, braken, haaruitval, zwakte, gewichtsverlies en droge huid als bijwerkingen. Na de chemotherapiesessies had de patiënt botmetastasen en weigerde hij toekomstige sessies van chemotherapie en daaropvolgende bestralingstherapie.

In december 2020 besloot de patiënt het orale CDS-protocol te starten en 1 ml van het vehikel DMSO 70% op te lossen. In 2021, toen de tumor niet reageerde, had de patiënt belangrijke pijn in de onderrug, als gevolg van een pathologische L3-fractuur, werd een lumbale brace voorgeschreven voor 3 maanden en werd het CDS-absorptieklysma-protocol toegevoegd. Bovendien beoefent de patiënt intermittent fasting gedurende 18-20 uur en consumeert hij dagelijks supplementen van 5.000 IE vitamine D3, 1 g vitamine C, 1,1 g kalium en 250 mg magnesium.
De patiënt zet een follow-up van achtendertig maanden voort, waarin een significante vermindering van de tumoren in de binnengedrongen weefsels werd waargenomen (fig. 5), momenteel zonder metastatische activiteit (fig. 6). De patiënt is in gedeeltelijke remissie.

Figuur 5: Magnetic Resonance Imaging (MRI) van een vrouwelijke patiënt met gemetastaseerd non-Hodgkin-lymfoom (geval 4). Afbeeldingen in sagittale weergave toonden een pathologische breuk in de L3-wervel, 2020 (A), en de resolutie van 2021 (B) en 2022 (C). Afbeeldingen toonden verminderde metastatische activiteit in zowel L3 als iliacaal bot vanaf 2020 (D), 2021 (E) en 2022 (F).

 

Figuur 6: Scintigrafie van een vrouwelijke patiënt met gemetastaseerd non-Hodgkin-lymfoom (casus 4). Afbeeldingen van ventrale (A) en dorsale (B) weergave toonden metastatische inactiviteit in bot vanaf 2023. Geen scans van voorgaande jaren.

Casuspresentatie 5- Metastatisch sarcoom van de baarmoeder

In februari 2015 werd bij een 58-jarige Franse vrouwelijke patiënt zonder medische voorgeschiedenis de diagnose ongedifferentieerd sarcoom van de baarmoeder uitgezaaid naar de longen gesteld. De respons op chemotherapie met ifosfamide, adriamycine en cisplatine was volledig maar van voorbijgaande aard. Verdere behandeling met Tabectedin en daaropvolgende bestraling van de longen resulteerden in een volledige respons. In september 2016 presenteerde de patiënt zich met cerebrale hyperspanning en aanhoudende pijn. MRI toonde wijdverspreide carcinomateuze meningitis. Tumorcellen waren aanwezig in het hersenvocht.

De patiënte kreeg palliatieve chemotherapie aangeboden die ze weigerde, maar zichzelf als volgt behandelde: ketogeen dieet; liponzuur: 800 mg, tweemaal daags; hydroxycitraat: 500 mg, driemaal daags; het orale CDS-protocol.

‘S Nachts: 36 ppm ClO2 verdund in vierentwintig druppels DMSO op de huid gewreven. De pijn verdween binnen enkele
dagen. Zes jaar later is ze ziektevrij en leidt ze een normaal leven als financieel adviseur.

Casuspresentatie 6- Gemetastaseerd melanoom

In 2016 presenteerde een 69-jarige vrouwelijke patiënt zich met een hooggradig melanoom op de rechterdij. De tumor werd weggesneden, maar kwam zes maanden later plaatselijk terug. Ze kreeg de volgende behandelingen aangeboden: Interferon, Nivolumab, radiotherapie, Dacarbazine en recenter Pembrolizumab. Geen van deze behandelingen resulteerde in een aantoonbare antitumorrespons. In juni 2021 onthulde een PET-scan een uitgezaaide lieslymfeklier.

Palliatieve zorg werd aangeboden aan de patiënt en werd geweigerd. Ze begon met dezelfde behandeling als casuspresentatie 5 en consumeert daarnaast tweemaal daags oraal 75 mg methyleenblauw. De tumor verdween binnen enkele weken.
PET-scan met 2DG toonde een belangrijke metabolische respons. Helaas viel de tumor een jaar later terug met meerdere huiduitzaaiingen en na een laatste kans immunotherapie stopte ze met zichzelf voeden en stierf in oktober 2022.